Op 1 mei 1886 leidde Albert Parsons, leider van de arbeidsorganisatie “Knights of Labor of Chicago”, een demonstratie van 80.000 arbeiders door de straten van Chicago, waarbij hij vroeg om een verkorting van de werktijd tot acht uur per dag. In de daaropvolgende dagen sloten 350.000 werknemers uit de hele Verenigde Staten zich bij deze eis aan en begonnen ze een nationale staking die meer dan duizend fabrieken trof. De arbeidersvakbond zorgde voor veel opschudding bij de industriëlen en in de pers; zij zagen  de demonstraties als het begin van een “revolutie”.

De anarchisten en andere politieke radicalen geloofden dat het verzoek om arbeidstijdverkorting een gematigde maatregel was en wilden zich in eerste instantie niet mengen, maar het door Albert Parsons bereikte oproepingsniveau overtuigde de anarchisten om zich bij de beweging aan te sluiten. Op 3 mei sprak Spionnen, redacteur van een arbeiderskrant tegenover 6.000 arbeiders. De groep ging vervolgens naar een nabijgelegen fabriek, de McCormick-fabriek, om te demonstreren. Al snel arriveerde de politie, opende het vuur en doodde ten minste één staker en verwondde er velen.